Vandaag bezocht ik op de valreep de tentoonstelling 'Belofte van een gelaat' in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (KMSKB) in Brussel. Het beloofde de geschiedenis te vertellen ‘van meer dan zes eeuwen portretkunst aan de hand van schilderijen, tekeningen, beeldhouwwerken en foto's’ van bij de geboorte van het individu bij de Vlaamse Primitieven tot aan de hedendaagse selfie.

De tentoonstelling is samengesteld uit werken die in de depots bewaard worden: het KMSKB heeft immers een nijpend plaat te kort na de opening van het Margritte Museum en het Fin de Siècle Museum.

Grote namen werden letterlijk bij elkaar geplaatst. Niet alleen oude meesters als Memling, Rubens, Van Dyck, Gauguin, Ensor, Chagall en Delvaux, maar ook de hedendaagse namen Bacon, Tuymans, Borremans, Fabre en Vanfleteren. Je mag dit naast elkaar plaatsen zelfs letterlijk nemen: men heeft er een ontdekkingstentoonstelling van gemaakt: door de dialoog tussen de werken word je als kijker geprovoceerd: je wordt gedwongen in het portret te stappen. Rond de schilderijen hangen in plaats van omkaderingsteksten, citaten en ideeën die bij je kunnen opkomen wanneer je de werken bekijkt. Grappig waren ‘Highway to hell or paradise’ en ‘Un arome d’horreur rode en l’air délétère, et je rêve en l’ombre du mystère (Stuart Merrill)’ bij Jean Delvilles ‘Portret van mevrouw Stuart Merrill, Mysteriosa’.

Toch bleef ik juist door die plezante commentaren op mijn honger zitten: het ontbreken van bindteksten en het zomaar bij elkaar plaatsen van de schilderijen gaf me het gevoel in een samenraapsel rond te lopen: in de toevalligheid van wat er nu eenmaal in het depot zit aan portretten. Ook de ondertitel ‘De portretkunst, van Vlaamse primitieven tot selfie’ bleek niet echt te kloppen met de realiteit: behalve een spiegel vond ik niet veel terug van de selfie… Een gemiste kans?

‘Belofte van een gelaat’ loopt nog tot 15 juli.